Najstarsza wzmianka źródłowa mówiąca o istnieniu osady Gdina. Biskup Wolmir stwierdza przynależność Gdyni, Witomina, Obłuża i kilkunastu innych miejscowości do parafii w Oksywiu.

Teren należący do Gdyni zostaje dokładnie opisany przez przeora kartuskiego Georga Schwengala. Powierzchnia wsi liczyła ok. 670 ha, z czego połowa stanowiła obszary leśne, a 1/7 podmokłe łąki.

Dokonano regulacji przebiegu granic gminy gdyńskiej. Do wsi należało już 448 ha. Gdynia otrzymuje status gminy wiejskiej, w obręb której włączono również Grabowo (50 ha).

Samorządowym władzom Gdyni udało się sfinalizować starania o przyłączenie Gdyni do miejscowości o walorach wypoczynkowych. Dzięki uzyskaniu statusu kuracyjnego w Gdyni powstaje stacja kolejowa i powstaje Dom Kuracyjny w odległości 180 m od wód Zatoki.

W obszar Gdyni włączono folwark Steinberg, dzięki czemu jej obszar wynosił 638 ha.

Inż. Tadeusz Wenda, na zlecenie Departamentu Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych, dokonuje wyboru miejsca pod budowę przyszłego portu. Inż. Wenta wskazał 8 alternatywnych lokalizacji dla portu, ostatecznie jednak zdecydował, że najodpowiedniejszą lokalizacją do budowy portu wojennego będzie Gdynia. Propozycja została przyjęta i rozpoczęto opracowywanie koncepcji budowy portu. Projekt zakładał powstanie portu wojennego z 4 basenami, portu handlowego z 7 basenami oraz portu portu rybackiego.

Budowa Tymczasowego Portu Wojennego i Schroniska dla Rybaków. Kierownictwo budowy objął inż. Tadeusz Wenda. Zrealizowany zespół konstrukcji portowych składał się z mola głównego o dł. 550 m, falochronu o długości 170 m oraz przystani o 150 m i głębokości 7 m. Wzdłuż mola poprowadzono linię kolejki wąskotorowej. Tymczasowy port mógł przyjmować duże jednostki pływające. Pierwszym statkiem, który zwinął do Gdyni był francuski Kentucky.o.

Ukończono budowę Basenu Północnego, który dawał schronienie flocie wojennej stacjonującej wcześniej w Pucku. Zawarto umowę na budowę portu węglowego, stanowiący pierwszy etap portu stałego. Po oddaniu nabrzeża basenu węglowego, obroty portu znacznie wzrosły. W 1928 r. przez Gdynię eksportowano już ¼ wywożonego z Polski drogą morką węgla.

Gdynia staje się stolicą powiatu na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej. Nowy powiat morski obejmuje powiaty pucki i wejherowski.

Gdyński port ma stać się portem przystosowanym również do ruchu pasażerskiego oraz rybołówstwa dalekomorskiego, żeglugi przybrzeżnej i celów sportowych. Północna część portu miała służyć celom wojskowym, natomiast w południowej chciano pomieścić dodatkowy program. Powstało Molo Południowe, zbudowano nabrzeże w Basenie Ministra Kwiatkowskiego oraz nabrzeże portu drzewnego, powstał Dworzec Morski. W wyznaczonym obszarze portu gdyńskiego ustanowiono wolny obszar celny. W połowie lat 30 w porcie gdyńskim przeładowywano ponad 7 mln tonów ładunków rocznie, co plasowało go na pierwszym miejscu wśród portów bałtyckich.

Powstał Basen Żaglowy. planowano budowę Kanału Przemysłowego o długości 17 km, który miał otoczyć Kępę Oksywską. Jednak wybuch wojny przerwał prace. Po wojnie do koncepcji tej już nie powrócono. Dzisiaj na tym terenie znajduje się Basen Kontenerowy. Powstaje Elewator Zbożowy, Magazyn nr 10 zapoczątkowujący zabudowę nabrzeża Rumuńskiego.

Niemcy zmienili nazwę na Gotenhafen („Port Gotów”), historyczna nazwa niemiecka Gdingen posiadała bowiem słowiańskie pochodzenie.

Niemcy zmienili nazwę na Gotenhafen („Port Gotów”), historyczna nazwa niemiecka Gdingen posiadała bowiem słowiańskie pochodzenie.